Tijdens mijn rondreis door Australië, was mijn grootste motivatie het opdoen van vette nieuwe ervaringen. Ik sprak hier dan ook over met een reisgenoot, die een compleet andere motivatie had: ”I just want to have fun!”, wat voor mij klonk als “Ik verspil mijn prachtige ervaring door zoveel mogelijk bier te drinken”. Nu pas, zes jaar later, begrijp ik eindelijk zijn wijsheid; de beste ervaringen krijg je niet door gestresst naar ervaringen op zoek te gaan, maar door relaxed te genieten van wat je meemaakt. En hiervoor zijn noch bier, noch Great Barrier Reef vereist. Vandaar dat ik er geen enkele moeite mee had om voor de dertiende zomer naar Gent af te reizen. Nieuwe ervaringen doe je immers ook op met nieuwe mensen, belevenissen, muziek en eten! Nou ja, het eten was eigenlijk wel hetzelfde, maar dit is uiteraard een pluspunt.

Daarom bij deze een verslag over de nieuwe zaken van dit jaar, beginnend bij de mensen. Ten eerste Jesper, de stille broer van Ewoud, die toch verrassend scherp uit de hoek kan komen achter het bord, of als zijn broer tegen hem zeurt zoals alleen hij dat kan. Ten tweede Wesley, een Friese vriend van Jarich, die overal goed de tijd voor neemt. Dit bleek al meteen tijdens het spelletje stukken raden in de trein. Ondanks mijn makkelijke begin (een zwart paard), nam Wesley regelmatig 5 minuten de tijd om de perfecte vraag te formuleren. Dit werd dan weer gecompenseerd door de snelheid waarmee ik Vinkes ‘drakenmeester lijkeneters’ uit Smallworld raadde, of waarmee Wouter mijn ‘Runderfluisteraar’ uit agricola wist te vinden. Mensen die overigens vermoeden dat ‘goed de tijd nemen’ een eufemisme is voor ‘sloomheid’ zitten er ver naast, getuige het volgende fenomeen: Wesley liep dikwijls 3 meter achter op de groep. Echter als we stopten zodat hij bij kon komen, hield hij 3 meter afstand, maar ook als we haastig vernelden, wist hij de 3 meter vast te houden.

Op de camping aangekomen bleek een onaangename verandering: De vrouw van de receptie wist ons te vertellen dat de camping al ‘volzet’ was. Hoewel alles mooi klinkt in het Vlaams, kon ik hier toch niet echt om lachen. Gelukkig viel mijn oog op het terras, waar onze bekenden uit Delden zaten te genieten van Hoegies en martino’s. Het bleek dat reserveren wel mogelijk was, maar dan alleen als je aangaf voor iets anders te komen dan de Gentse feesten, bijvoorbeeld het schaaktoernooi waar niemand uit Delden aan meedeed. Verder bleek dat je niet per plek, maar per tent betaalde, waardoor de Deldenaren meer dan genoeg plek hadden gereserveerd om ons uit de brand te helpen, waarvoor hulde!

En dan het toernooi; het belangrijkste nieuwtje was mijn gloednieuwe FIDE-rating van 2147. Ik had van tevoren gedacht dat dit vooral een positief nieuwtje zou zijn (makkelijke indelingen), maar al tijdens mijn eerste partij bleek de keerzijde van succes: In de eerste ronde tegen een 1750-speler, kwam ik, zoals altijd, iets slechter uit de opening, en maakte me mental klaar om na stug verdedigingswerk ergens een vette counter te vinden; groot was dan ook mijn verbazing toen hij in plaats daarvan al zijn aanvalsstukken afruilde, en mij remise aanbood met een blik van “ik heb de opening overleefd! Ik hoop dat hij ondanks zijn 2147-rating niet doorheeft dat ik eigenlijk helemaal niet zo goed kan schaken. Of misschien gunt hij me het halfje wel, omdat ik het al 15 zetten heb volgehouden. Oh, 15 zetten al tegen zo’n topper. Als hij het aanneemt, dan bel ik meteen mijn moeder en de krant over de wereldprestatie die ik heb geleverd!”

Ik sloeg het aanbod beleefd af met de woorden: ”Ik probeer het nog even”, maar ik heb in 9 rondes in het totaal 5 van deze belachelijke aanboden gekregen, en op het laatst speelde ik gewoon door alsof ik mijn tegenstander niet verstaan had.

Maar terug naar de partij, na het nog even te proberen werd het inderdaad remise. Nou ja, heb ik mijn tegenstander in ieder geval een onvergetelijke dag bezorgd. Voor de tweede partij stond daadwerkelijk een remise op de planning; Vinke had uitgezocht dat Roosbeef optrad, een act die ik tijdens down the rabbit hole helaas had moeten missen, omdat deze tegelijk was met een nog betere act. Probleem was alleen dat dit optreden om 20:00 begon, terwijl de partij zou duren van 19:00 tot 23:00. Ons plan samen met Wouter was dan ook om na een half uur remise aan te bieden, hetgeen als de vorige ronde een indicatie was, met open armen zou moeten worden ontvangen. Uiteraard kan het nooit kwaad om te proberen te winnen, dus ik speelde mijn zetjes zonder na te denken, met het vervelende gevolg dat ik na een half uur zelf geen remise meer wilde. Gelukkig had ik een kwartier later het volle punt in de pocket, en hoefde ik slechts het eerste nummer te missen. Vinke gaf netjes zijn gewonnen pion terug, zodat zijn remise-aanbod niet te verdacht overkwam, en hij ook meekon. Helaas zat het bij Wouter minder mee; waar hij oorspronkelijk niet van plan was zijn 13-jarige opponente weg te laten komen met een remise, was na drie kwartier hij degene die moest proberen weg te komen. Toen hij uiteindelijk maar in wanhoop een zet deed onder het motto “Hopen dat ze het mat niet ziet”,  bleek hij onbewust toch het mat te dekken, waarna het meisje op vernuftige wijze een eeuwig-schaak-truc vond. Gelukkig won Wesley wel snel, waardoor we toch met drie man konden genieten van Roosbeef, en haar gebrek aan bepaalde kledingstukken.

Maar de beste acts loop je toevallig tegen het lijf. In dit geval was dit voor mij persoonlijk Ray Luga & the Boogaloo Destroyers. Hun teksten waren vrij simpel; in een nummer met titel x (vul voor x een willekeurig spaans woord in) bestond de tekst afwisselend uit “x!” en “Let me tell you about x”, maar de tekst is niet wat het zo geweldig maakte. Het mooiste waren de chille deuntjes, met afwisselend vette gitaarsolo’s, saxofoonsolo’s, en bongo-solo’s (die live veel beter tot hun recht komen, dan op het album), maar wat ook meehielp waren de chille moves van de zanger, die speciaal een fouteuil op het podium had laten plaatsen, waar hij af en toe plaats nam, zodat het geheel nog chiller overkwam.

De podia waren overigens niet de enige muzikale plekken. Iedereen zal wel eens te maken hebben gehad met een liedje in je hoofd, waarvan je geen idee hebt waar het vandaan komt. Meestal zijn dit het soort liedjes dat je niet eens mooi vindt. Het verschil tussen schaaktoernooien en het normale leven is dat je op schaaktoernooien dikwijls aan de naambordjes kunt herleiden hoe je aan dat vreselijke liedje komt. Zo kwam het volgende nummer na een blik op het naambordje van M. Pap, en het volgende nummer van het naambordje van S. Docx. Uiteraard is hiervoor dikwijls geen naambordje nodig. Zo heb ik het volgende nummer in mijn hoofd als ik op onze club tegen Malek Dellair speel, en had ik het volgende nummer altijd in mijn hoofd als we speelden in de Roef. En tenslotte natuurlijk het nummer als je verloren staat, maar je nooit op gaat geven.

Nieuwe belevenissen maak je niet alleen mee met schaken of muziek. Zo wil ik jullie het volgende verhaal zeker niet onthouden: Ik had nog 3 muntjes over van het Pollé Pollé podium, precies genoeg voor een lekkere pannenkoek. Bij het kraampje aangekomen ging ik in de rij staan, en observeerde ik de twee pannenkoek-bereidende meisjes. Eén meisje bleek erg ervaren, en met zorgvuldige souplesse wist ze de mooiste pannenkoeken te creëren, terwijl het andere meisje er niet veel van bakte, en haar pannenkoeken helemaal zwart werden. Content dat ik dit tijdig had opgemerkt, besloot ik voor het ervaren meisje te gaan staan, om zo een ongemakkelijke situatie te vermijden. Helaas merkten de meisjes op dat ik achter een andere klant in de rij stond, en ik dus een pannenkoek zou krijgen van het meisje wie de pannenkoek later af zou zijn (u kunt al raden van wie dit is). Ik wachtte rustig af in de hoop dat de vorige pannenkoeken negatieve uitschieters waren, maar bij het draaien van de pannenkoek bleek het ergste. Normaal zou ik geen moeite hebben met een zin als: “Ik zou toch liever een pannenkoek van haar krijgen, want ik heb het niet zo op die zwarten”, maar in dit geval zou dit voor verwarring kunnen zorgen, aangezien het onhandige meisje een donkere huidskleur had. Diep in gedachten over een on-ambigue formulering, hielp het lot mij een handje, en vouwde het onhandige meisje haar pannenkoek te vroeg dubbel, waarna beide kanten aan elkaar plakten, en er geen suiker meer tussen paste. Hierna besloot ze het bakken te staken, en aan de slag te gaan met het bereiden van nieuw beslag, waarna ik alsnog een perfecte pannenkoek kreeg van het ervaren meisje!

Met dit hoogtepunt sluit ik het verslag af, en kijk ik alvast uit naar mijn 14e vakantie in Gent!

Mensen die nog geïnteresseerd zijn in partijen en uitslagen kunnen deze hier vinden.

{jcomments on}